من در چندین پست ( برای مثال در اینجا) راجع به خصایص جمهوری اسلامی به عنوان یک رژیم توتالیتر مطالبی نوشته ام. و این بار بعد از دیدن گفتگوی رادیو صدای آمریکا با شهلا شفیق باز هم میخواهم زوایایی که در این گفتگو مطرح شد را بار دیگر تکرار کنم (جمله ها در اینجا از حافظه میباشند که با نظر و اعقاید خود من نیز درهم آمیخته اند) ، چرا که به قول خانم شفیق ملتی که نتواند به گذشته اش بپردازد مجبور به تکرار اشتباهتش خواهد بود.

خانم شفیق کوتاه به مسئله طوابیت و نوشتن ندامت نامه ها و مصاحبه های ویدئویی" پشیمانم و فریب خوردم" میپردازد. او میگوید مثلاً در مورد جهانبگلو همه میدانستند که این یک بازی است و رژیم هم میداند که مردم به آنها باور ندارد ولی اینکه رژیم به اینکار ادامه میدهد همان از خصلت توتالیتری این رژیم برمیخیزد و آن اینکه:

آهای ایهالناس بدانید و آگاه باشید که ما قدر قدرتیم، که ما میتوانیم شماها را به روزی بیندازیم تا به چیزی اعتراف کنید که نیستید، باید آنی شوید که ما میخواهیم، باید آنی را بگویید که ما میخواهیم. این سیستم میخواهد با این اعتراف گیریها بگوید شما خودتان نیستید، شما همانی هستید که ما میخواهیم.

خانم شفیق در ادامه میگوید که، ولی اگر مردم سعی کنند آنی باشند که خودشان هستند، دیگر رژیم قدرتی نخواهد داشت.

آیا به راستی رژیم در مقابل زیبا کاظمی به عجز و ناتوانی نیافتاد؟ چرا که زیبا آنی ماند که بود. آیا در واقع زنان با حرکتهای فردی (به اصطلاح " بد حجابها") و جمعی (مانند کمپینها و اکسیونهای متفاوت) در مقابل این جنیاتکاران قدرت و توانی خود را به نمایش نگذاشته اند؟ آیا کارکنان شرکت واحد و دانشجویان نشان ندادند که زبان زور چماق و سرنیزه منادیان خاموشی بی اثر است؟

ولی این رژیم از تکاپو نمی افتد و هرروز در جایی فغان " آهای نفس کش" خود را نه تنها در داخل بلکه حتی در عرصه بین المللی سر میدهد، چرا که اگر خارجیان به خصوص نیروهای مردمی و مترقی و حقوق بشری سرشان با آنها گرم باشد بهتر میتوانند داخل را سرکوب کنند.

پس یکی از راههای مبارزه با یک رژیم توتالیتر در این است که خودمان بمانیم و سعی نکنیم تظاهر به آن کنیم که نیستیم و آنچه را که میخواهیم طلب کنیم.