دیروز با یکی از خبرنگاران آلمانی آگاه به مسائل ایران گفتگویی داشتم. صحبت کشیده شد که ما ایرانیان همیشه این رژیم را دست کم گرفته ایم. او گفت سردمداران این رژیم از همان آغاز با تاسیس دانشگاه امام صادق ( این یکی دیگر چه صیغه ای است. برای بار اول بود که میشنیدم) دست به تربیت کادرهای خود زد. کادرهایی که هم اکنون در دولت و یا در پشت پرده، مشاورین احمدی نژاد و دولت او و یا خامنه ای هستند. این کادرها نه تنها به مسائل فقه و اسلام و حدیث و ... خوب واقفند بلکه به یک یا چند زبان خارجی تسلط داشته و در زمینه های مسائل روز و مطرح فلسفه، جامعه شناسی و علوم سیاسی غرب نیز به خوبی آگاهی دارند. برای همین هم است که اصلاح طلبان در مقابل آنها به قولی غلاف میکنند و حرفی ندارند و ....
.
من از آنجائیکه با شنیدن این نوع از کادرسازی که در زمان نازیها مرسوم بوده دهانم از تعجب باز مانده بود، پس از دقایقی مکث به او گفتم ببین دوست عزیز، درست است که آقایون تهران نشین دوست دارند پا در جای پای نازیها و بلشویکها بگذارند، ولی شما غربی ها یک چیز را ندیده میگیرید. آخر کدام کاری در آن کشور گل و بلبل به درستی و بدون نقص به نتیجه رسیده که این یکی اش باشد (البته معلوم است که این هم دلیل خود را دارد، ولی در اینجا من از علت صحبت نمیکنم بلکه از نتیجه).
به قول دایی جانم، آخر مگر میشود در کشوری که همیشه روابط جای ضوابط و شایسته گی را میگیرد، آفتابه پلاستیکی بدون سوراخ تولید کرد؟ نمونه اش همین جناب وزیر کشور علی كردان، یعنی او یکی از همین کادرها است؟ در هر حقیقت باید گفت او یکی از آفتابه های پلاستیکی است که سوراخش به هیچ وجه قابل کتمان نیست.

پس نوشت : به گوگل " دانشگاه امام صادق" را دادم و با گشتی در سایت آن و با برخود به چندین نام «مهدوی کنی» ، تلفنی آن خبرنگار آلمانی را از اشتباه بدرآوردم.

پس پس نوشت: این هم سخنان یکی دیگر ( سعید جلیلی) از فاارغ التحصیلان این دانشگاه