چندی پیش در یک جشن خیابانی با چند نفر دیگر مسئول میز سازمان عفو بین‌المللی (امنستی) بودم یک خانم ( که در صحبتهایش گفت که اعراقی‌اصل هست) آمد و به پوستری ( آفیشی علیه به سرباز گرفتن کودکان که عکس یک سرباز نوجوان آفریقایی را در متن خود دارد) که در جلوی میز قرار داشت اشاره کرد گفت پس چرا امنستی از کشته شدن کودکان اعراقی چیزی نگفته‌ چون آمریکائیها جنایت میکنند،امنستی سکوت میکند؟ من در جواب آن خانم گفتم: ببینید، امنستی هر جا که حقوق بشر مورد نقض قرار گیرد و مدرک لازم در باره آن موارد هم وجود داشته باشد، اعتراض کرده و میکند و در هر دوره ای چندین پتیشن و اکسیون دارد. این مورد سربازهای کودک هم یکی از آنها است. و ادامه دادم آیا شما چندی پیش در جریان مخالفت کمپینی که برای بستن زندان گوانتامو و یا علیه اعدام در آمریکا و... که در همین محل با انجام مراسمی نمایشی در این رابطه انجام شد قرار گرفتید؟ درثانی امنستی یک حزب سیاسی نیست و یک ارگانی برای اعتراض و در حد امکان ممانعت از نقض حقوق بشر در هر کجای این کره خاکی است. این سازمان تا به حال هم توانسته پنجاه درصد از موارد نقض حقوق بشر را که بر روی آنها انگشت گذاشته پیرزومندانه ممانعت به عمل آورد. امنستی سعی کرده که از لحاظ سیاسی خود را خنثی نگه دارد که اتفاقاً همین مسئله به مذاق بعضی از سیاسمتداران خوش نمیآید. برای نمونه در همین آلمان هم موارد نقض حقوق بشر بوده که امنستی آنها را عنوان کرده و به مدیای عمومی کشانده و دست اندکاران را مجبور به پاسخگویی کرده. و در ضمن چه کسی گفته این کودک مهمتر از آن یکی است؟ میدانید چه تعداد از کودکان در افریقا و دیگر کشورهای دیگر به اجبار به جبهه‌های جنگ فرستاده میشوند، که از آنها به نام سرباز ولی در حقیقت گوشت دم توپ و مین‌یاب استفاده میشود؟ و برایش از کودکان قربانی ایرانی در جنگ ایران و اعراق گفتم....
ولی کو گوش شنوا... نگاهی به پوسترها و پتیشن‌ها کرد و همان جمله اول را تکرار کرد. یاد هم میهنان خودم افتادم که همیشه اول یک حکم قبلی در جیبشان دارند و تو هرچه با آنها صحبت کنی آنها اصلاً به تو گوش نمیدهند چون حکم از قبل تصویب شده است.