با خواندن گزارشات خورشید خانم از سمینار" بنیاد پژوهشهای زنان ایرانی" (قسمت اول ، قسمت دوم) که امسال در مریلند برگزار شد، به خصوص صحبتهای خانمها فاطمه کشاورز و رکسانا بهرامی تاش ( که اتفاقاً حکومت ولایت فقیه هم وظیفه تبلیغ کار ایشان را به عهده گرفته است)، بیش از پیش تئوری روانشناسی اجتماعی "حقارتهای ملی تلنبار شده" ما مردم ایران را نزدیک به واقعیت میدانم. حقارتهایی که در پی متحمل شدن شکستهای ملی یکی بعد از دیگری بر ما وارد شده است. عده‌ای با حس کردن این احساسات دست و پاگیر، در رفع و مقابله به آنها به شکل شخصی برآمده اند، مانند هزاران ایرانی که در پی فرار از رژیم ایران سعی کرده به موفقیتهای علمی و اجتماعی و فرهنگی دست یابند. ولی عده ای به راه دیگری درغلتیدند که آن همان بازگشت به دوران بازماندگانمان و نوستالژی داشتن شوکت و جلال گذشته گانمان میباشد. البته جامعه‌های ایده‌آل آنها، بسته به ایدئولوژی و زاویه نگاهشان به پدیده ها، متفاوت است. برای فرد مسلمان دوران حکومت محمد، برای یک فرد ناسیونالیست کور دوران هخامنشی و برای یک ضدغربی و یا ضد مدرنیته یاسهای جانماز مامان بزرگ و تسبیه گرداندن پدربزرگ در زمان کودکی، دورانهاییی خوشایند میباشند. شعار آنها نه پیش یه سوی آینده‌ای به دور از مصائب و ناگواری‌های اجتماعی بلکه پس به "فَر و شکوه" گذشته میباشد.
در یک کلام به نظر من حرفهای این خانم‌ها با حرفهای احمدی نژاد و آن جوانی که علیه فیلم سیصد کف میکند در یک کاتگوری میگنجند: داشتن عقده‌های حقارت ملی و راه غلط چیره شدن برآنها.