بعد از رفتن به این نمایشگاه تمام مدت به این فکر میکنم چرا ما در کشورمان یکی ازاین تجارب را نداشته‌ایم. منظور من دورانی که جوانان تابوها و سنتهای کهنه را به چالش کشند و خواهان تعییر باشند. خواسته‌های نسل خود را مطرح کنند و در پی دستیابی به آنها تلاش کنند و در کل خواهان دنیای دیگری باشند؟
اولین جوابی که به ذهنم رسید این بود پدر و مادر ایرانی بچه‌هایشان را خیلی وابسته به خود بار میآورند به خصوص از نظر مالی، و خوب این وابستگی باعث میشود که ما بچه‌ها دست به هیچ عملی که ممکن است به مذاق پدرو مادرمان خوش نیاید نزنیم ( چراکه آنوقت میمانیم بدون هیچ پشتوانه‌ای) و اگر هم خیلی مایل به انجام کاری بودیم در خفا انجام دهیم که خوب آنها به خواست درونی ما پی نخواهند برد. و این چنین است که پا در جای پای آنها میگذاریم و این چرخ گردان همچنان هزاران سال است که میگردد.
شما چه فکر میکنید؟