چند وقت پیش یادداشتی داشتم با عنوان " باز هم نقش قربانی" در مورد اینکه حتی زنانی هم که خیلی ادعای آگاه بودن به مسائل زنان دارند تا قافیه کم میارند برای فرار از دیدن اشتباهات خود با این نقش پناه میبرند.
حالا باید بگویم فقط زنان نیستند که چنین میکنند بلکه سیاسیون ما هم باید گفت با کمال تآسف اینچنین رفتار میکنند و اشتباهات خود را نه تنها نمیخواهند بینند بلکه همه کاسه کوزه ها را هم سر دیگران (که البته تقصیر هم دارند) خالی میکنند نمونه اش همین برگذاری تظاهرات ١٢ فروردین در بروکسل است. برای من مثل روز روشن بود که سازمانهائی که سالیان سال فقط به دنبال فرصت بوده اند که مطرح باشند اینچنین رفتار خواهند کرد ولی چرا باید سر را زیر برف برد و در آخر هم گفت خوب فریب خوردیم. آخر تا کی؟ آیا فکر نمیکنید زمان آن رسیده که چشمهایمان را باز کنیم و با ریسمانهای پوسیده دیگران به چاه نرویم؟