مدتها است که سوالی ذهن مرا به خود مشغول ساخته و آن اینکه چگونه است که ملت ما حافظه تاریخی ندارد؟ خیلی راه دور نرویم در همین صد سال اخیر اتفاقاتی بارها تکرار شده اند و نسل بعدی آنها را از یاد برده و باز همان چرخ گردان لعنتی!
خواندن این نوشته باز مرا به جستجوی جوابی برای سوالم واداشت. دلایل زیادی را میتوان برشمرد ولی به نظر من مهمترین آن رایج نبودن نوشتاری تاریخمان به شکل عمومی است. یعنی اینکه برای نمونه در صد ساله اخیر راجع به اتفاقات سیاسی اجتماعی سرزمینمان کم نوشته شده و آن هم که نوشته شده تعداد کمی خوانده اند و خوب باز میافتیم درون چرخه دیگری که چون افراد با سواد و کتاب خوان کم بوده اند نمیتوان چیز دیگری انتظار داشت و ....ولی یک جائی باید این چرخه را ببندیم. یعنی اینکه سعی کنیم بخوانیم و بنویسیم حتی اگر دفتر خاطرات باشد ...باید سعی کرد که همه چیز ثبت شود. از وقایع سیاسی مثل دوران انقلاب ٥٧ و یا جنایات وسیع مثل شکنجه و کشتار زندانیان گرفته تا حتی مزاحمتها و دخالتهای پاسداران و عوامل این رژیم به زنده گی شخصیمان. به امید آنکه نسلهای بعدی با داشتن موزه ای سمعی بصری هر آنچه که بر ما و گذشتگان ما رفته را ثبت شده در مقابل خود داشته باشند که این دور گردان را به مانند ما تجربه نکنند. شما چه فکر میکنید؟